Bir gece, insanın ve tabiatın doğası gereği onlar da uykuya daldılar.

Sabah oldu ki;

16 bin 220 köy ve bin 53 belde 2012'de çıkan 6360 sayılı Büyükşehir Yasası ile mahalleye dönüşmüştü.

Hikayesini daha önce yazmıştık.

Dünya tarihinde ilkler hep bize ait.

Elin gavuru gezegenlere gider ki yepyeni bir şeyler bulabilirim ümidiyle.

Biz de; doğru yol da bile giden kağnı arabasının tekerine çomak sokarız ki o kağnı ile cumhuriyeti kuran köyleri, köylüleri cezalandıralım diye.

Çünkü köylüler, kurtuluş savaşında hep ön cephede idi. Karda kışta kıyamette hem cephe gerisinde hem de en ön safta onlar vardı.

Köyler ve köylüler, hiçbir devletin ve milletin görmezden gelebileceği sıradan bir teferruat değil ki.

Yapılan kanuni düzenlemelerin amacının doğrudan bunu hedeflemediğini söylemek isterim.

Ancak sonuçlarına bakınca insan düşünmeden edemiyor.

Bu kanun;

Avrupa yerel yönetimler şartına bir ön hazırlık mı?

Eyaletler kanunu için zemin yoklaması mı?

Tarım ve hayvancılığı, ulusal ya da uluslararası tekellere bıraktırmanın adımları mı?

Demografik yapıyı bozmak mı?

Sürdürülebilir gıda arzında kesintiler sağlamak mı?

Nüfus artış hızını düşürmek mi?

Toprak sevgisinden, toprağa bağlanmaktan uzaklaştırmak mı?

Sırasıyla gidelim kısaca açalım mı?

Köyünü terk etmek zorunda kalan vatandaş önce tek başına sonra ailesi ile soluğu başka iller de alır. Ülkemizde gelişen geçim fırsatlarının çok olduğu zannedilen yedi sekiz ilden birine gider. Orada hemşehrileri vasıtasıyla iş bakar iş bulur ve evini taşır. Artık o da şehirli olmuştur. O bir asgari ücretli bir çalışandır.Şehrin hengamesi ve curcunası ile gider köyünün derneğine ve mikro milliyetçilik oyununun bir parçası olur.

Köyünü ve köyünün etrafındaki onlarca köy ile iç içe olan hayatı bitmiştir. Düğünde, bayramda, nişanda, cenazede, acıda, sevinçte birlikte olan köy ve civarındaki traktör ile gitme mesafesindeki komşuları da dostları da uzaktır artık.

Yüzde yüz kendi kendine yeten köy ekonomisi yavaş yavaş çökmeye başlamıştı zaten. Ekmeği de, yumurtası da, eti de ilçeden alanlar artmaya başlamıştı amma yine de sebze ve meyvenin, kuru gıdanın büyük kısmını kendileri yetiştirmeye devam ediyordu. Anadolu’dan Ankara’ya, İstanbul’a, İzmir’e, Antalya’ya veya batıdaki bir çok ile giden otobüslerin bagajlarına bakın güz aylarında.

Şehirde yaşayan ailelere bakın “çekirdek aile” kurarlar. En fazla iki çocukları olur. Hem bakımı, masrafı hem de iyi yetişsin(!) diye. Oysa köyler öyle mi?

Efsane İngiliz politikacısı ve fikir adamı Winston Churchill, İngiliz halkına ikinci dünya savaşı sırasında şöyle sesleniyor. Her aileden dört çocuk istiyorum.

Birisi devlet için, birisi ailenin devamı için, birisi kilise için diğeri de yedek olsun diye.

Sayın Erdoğan’da başbakanlığı sırasında en az 3 çocuk diyordu nikah şahidi olduğu gençlere. Sonra 4 çocuk istedi evlenen gençlerden. Amma geçim şartları ağırlaştıkça ve halk sefalette eşitlenmeye başlayınca bu söylemden vazgeçti.

İki çocuklu bir aile yapısı ile nüfus artış hızı düşer ve toplum bir müddet sonra yaşlanmaya başlar.

Toprak sevgisi mi?

En önemlisi de bu aslında.

Köylü, tarlasının sınırı yüzünden tarla komşusu ile belki de ölümüne kavga eder. Bu adam vatanının taşı için de ölümü göze alandır. Biz kimsenin vatan sevgisini tartışmaya açmıyoruz. Bölücü terör ile şehit düşen Mehmetciklerin yaşadıkları çevreye bakın, yeter. Sosyologlar araştırma yapsın, yapmışlardır da. Sonuçları açıklayabiliyorlar mı?

6360 sayılı kanun ile yaşanan sıkıntıların artması üzerine 5 Nisan 2021 tarihli bir yönetmelik yayınlandı. Kırsal Mahalle ve Kırsal Yerleşik Alan Yönetmeliği.

İlçe belediyelerinin öneriş ve Büyükşehir belediye meclisinin kararı bazı eski köylere yeni statü kazandırmak ve büyükşehir kanunundan dolayı gelen bazı mali ve idari yükleri hafifleten bir düzenlemeye imkan sağlandı.

Gitmesek de, görmesek de o köy bizim köyümüz.